Celem projektu było stworzenie warunków dla wzmacniania tożsamości kulturowej na wielu różnych płaszczyznach oraz ukazanie bogactwa kultury materialnej i niematerialnej uwzględniające tradycyjne rękodzieło i rzemiosło na terenie naszego regionu. Szkoła Ginącego Świata nawiązuje do drewnianego budynku byłej szkoły w Wiązownicy-Kolonii, który powstał w 1909 rok. Kiedyś był pokryty gontem, obok były piękne ogródki i przyszkolny sad. W szkolnej kuchni wypiekano chleb. Świat się zmienia, tradycja odchodzi, we wsi nie ma strzech, gontów, giną chlebowe piece. Zamiast kwietnych ogródków mamy trawniki, tuje i skalniaki. Dawne sady jeśli nie zostały wycięte, dziczeją zarastając krzakami. Tradycja ginie na rzecz wygodnictwa. Chcemy to zmienić, nie ma naszej zgody na zapomnienie i zatracenie wielowiekowych tradycji. To jest ostatni moment, póki żyją ludzie, od których możemy nauczyć się tradycyjnych metod budowy, tworzenia wiejskich ogródków, tworzenia pieców i wypiekania chleba

W ramach projektu, który trwał od marca do połowy października odbyły się warsztaty zduńskie, ciesielskie, krycia gontem, tynków glinianych i tworzenia kwietnych ogródków. Przeprowadzono także warsztaty kulinarne w ramach Festiwalu Smaków Tradycji podczas ludowej zabawy wiejskiej z tradycyjną muzyką. Można było także obejrzeć wystawę, podczas której pokazano dawne wiejskie chaty z sąsiedniej wsi Bukowa w gminie Osiek. Powstała także publikacja o dawnych, ginących już zawodach.

Efektem tych wszystkich aktywności jest wyjątkowe miejsce z pokaźnym stołem, ławami, kuchnią i piecem chlebowym, a wszystko pod tradycyjnym daszkiem krytym drewnianym gontem w otoczeniu kwietnych i ziołowych ogródków.

To wszystko można zobaczyć, poczuć smak i zapach dawnej wsi biorąc udział między innymi w warsztatach kulinarnych pieczenia praznoli. Dzięki temu projektowi zwiększyła się oferta edukacyjna w regionie, a wszyscy, którzy odwiedzili to miejsce stali się uczniami szkoły ginącego świata. Świata, który dzięki takim działaniom nie zginie, a pozostanie w pamięci oraz przestrzeni wsi.

Zadanie zostało sfinansowane z środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: EtnoPolska. Edycja 2022.